Obszar działania: Południe Paryża, Cité Internationale Universitaire de Paris, Arcueil, Gentilly

Na podstawie badań urbanistycznych przeprowadzonych w 2008 roku przez Dédale, zidentyfikowano specyficzne zagadnienia związane z tym terenem:
- miejska integracja obwodnicy Paryża, migracje i ciągłość terytorialna,
- promocja i waloryzacja terenu,
- lokalna dynamika, zaadaptowanie terenu i zrównoważony rozwój.
Oferując dużą różnorodność funkcjonalności i form urbanistycznych (kilka hektarów parków, zabudowania komunalne, strefy podmiejskie, infrastruktura, budynki biurowe, domy studenckie), teren ów prezentuje również silne złamania tego krajobrazu (obwodnica miasta, A6, akwedukt Valve...). Konsekwencjami są zanieczyszczenie, urbanistyczne i społeczne enklawy. Wzbogacone o różne populacje kulturowe, Cité, Gentilly oraz Arcueil goszczą wiele międzynarodowych grup społecznych. Adaptacja terenu przez mieszkańców, waloryzacja ich przestrzeni życiowej i utworzenie wspólnej tożsamości to główne zagadnienia tego miejsca.

Marcel.li Antúnez Roca, urodzony w Moià w Hiszpanii w 1959 roku, jest znany na arenie międzynarodowej ze swoich mechatronicznych występów i roboto-podobnych instalacji. Jego prace prezentowane były na wielu festiwalach, galeriach, muzeach i teatrach na całym świecie, m.in: la Villette w Paryżu, ICA w Londynie, FILE w Sao Paulo, DAF w Tokio, Farming DOM Centre w Moskwie, DEAF w Rotterdamie, Festival Ars Electronica w Linz, Performing Arts w Seulu itd... Od lat 80-tych jego prace pokazują niegasnące zainteresowanie kondycją człowieka, koncentrując się na tym, w jaki sposób pragnienia i emocje są motywowane i wyrażane. Prace Marcel.li Antúnez Roca stawały się coraz bardziej złożone i przeobrażały się w często niesklasyfikowane hybrydy. Od początku lat 90-tych artysta zawiera w swoich pracach elementy naukowe i technologiczne, zmieniając przeznaczenie poszczególnych urządzeń. Wyrażając siebie na tematy klasyczne, takie jak: uczucia, tożsamość, eschatologia śmierci, Marcel.li Antúnez Roca tworzy bardzo oryginalną kosmogonię, będącą zarazem obcą, ale też i banalną: artyście udaje się nadać ludzki i ironiczny wymiar swoim urządzeniom mechatronicznym, wywołując generalnie spontaniczne reakcje publiczności...